Vallen en opstaan

Vallen en opstaan? Wat bedoel ik daar nou mee? Nou.. Deze week heb ik helaas niet zoveel mazzel gehad als de afgelopen tijd. De laatste tijd bestond eigenlijk voornamelijk uit succeservaringen. Ik was al bang wanneer ik dat zou moeten terug betalen haha. Deze week waren er een aantal tegenslagen, op privégebied maar ook op het gebied van Praatjes met Pootjes. Omdat dit nu eenmaal bij het leven hoort en bij het opzetten van een eigen onderneming, schrijf ik hier toch, met enige schaamte een blog over. Ik vind het ook wel zo eerlijk om aan mijn lezers te laten zien, dat niet alles altijd één en al positiviteit is aan deze kant van het beeldscherm. En tenslotte kan je van vallen en opstaan altijd leren en mogen jullie van mij mee leren met mijn valpartijen.
Tekst: Tessa Feer

Zie je het? Mijn telefoonnummer hoort 0612352652 te zijn.. Oeps…

Laat ik beginnen met het positieve. Ik begin al een aantal aanmeldingen binnen te krijgen voor de kosteloze kennismaking die ik aanbied met Djen en mij. Dit doe ik om zo zelf te oefenen in de praktijk, maar ook Djen hierin te trainen. Omdat het werken met een therapiehond nog vrij nieuw is voor veel mensen, hoop ik op deze manier ook op een laagdrempelige manier mensen kennis te laten maken met dit vak.

Al met al natuurlijk heel positief, totdat één van deze mensen geen contact met mij kon krijgen op mijn telefoonnummer. Ik begreep er helemaal niets van, totdat ik een mini-paniekaanval kreeg. Wacht…. Mijn nummer staat toch niet verkeerd op mijn visitekaartje he? En ja hoor! De laatste twee cijfers van mijn telefoonnummer op het visitekaartje waren omgedraaid. Wat voelde ik mij een kluns zeg! Eerlijk gezegd wilde ik eerst dat zo min mogelijk mensen er vanaf wisten, want erg professioneel is het natuurlijk niet. Na dit even te laten bezinken dacht ik, ach ja, fouten maken is menselijk en je kan ervan leren.

Het is namelijk zo dat mijn grafisch ontwerpster mij een voorbeeld heeft gestuurd en zij vroeg mij nog alles te checken. Dit heb ik natuurlijk wel gedaan, maar omdat ik de kaartjes zo graag wilde hebben en zo enthousiast was over de looks heb ik te vluchtig over de gegevens heen gekeken. En dit heb ik ook nog gedaan tijdens het vieren van mijn verjaardag (Echt? Ja echt! Erg he!?). Ik heb altijd al het “probleem” gehad dat alles wat in mijn hoofd zat, ook meteen uitgevoerd moest worden. Hier kan ik helaas erg ongeduldig in zijn en soms iets te prestatiegericht. Van deze situatie heb ik dus echt geleerd dat je het opzetten van een onderneming niet moet overhaasten en weloverwogen beslissingen moet maken. Ik heb nu natuurlijk wel meteen mijn fout hersteld en nieuwe visitekaartjes besteld. Die ik gelukkig ook al binnen heb!

Tot overmaat van ramp kneusde ik dinsdag ook nog eens mijn enkel en werd ik wat grieperig.
Ik loop al sinds mijn 12e met een enkelblessure en bij het kleinste kuiltje of hobbeltje in de weg ga ik door mijn enkel. Meestal valt het wel mee, maar dit keer was het goed mis. Ik hoorde “krak!” en kon echt even niet meer lopen. Bij de huisartsenpost hebben ze gecheckt of het gebroken was, maar gelukkig is ‘ie alleen gekneusd. Dat is voorlopig dus eventjes rustig aan doen. Niet te veel lopen en mijn enkel hoog houden. Alle vrije tijd die ik had, besteedde ik daarnaast in bed, omdat ik mij ook wat grieperig voelde.
Djen heb ik in de tussentijd vermaakt met denkspelletjes en ik fiets af en toe een klein rondje van 5 minuten met haar. Eigenlijk is dit niet goed voor honden onder de één á anderhalf jaar, maar anders kan ze helemaal niet even stoom afblazen, dat vind ik ook zielig. Wel begrijpt Djen heel goed dat ik pijn heb, en wil ze de hele tijd tegen mijn enkel aanliggen en mij knuffelen. Dat is echt enorm lief en hier ervaar ik veel troost door!

Omdat ik deze week nog geen blog geschreven had, wilde ik toch op de laatste dag van de week nog even een blog schrijven met mijn half grieperige hoofd en mijn enkel omhoog. Tot overmaat van ramp (over pech gesproken), begon halverwege mijn laptop te updaten, was ik de helft van mijn tekst kwijt en moest ik anderhalf uur wachten tot ik verder kon met schrijven. Misschien weer een teken? Ik heb er in ieder geval niet echt naar geluisterd, want heb mijn blog lekker toch nog afgeschreven! Alles wijst er nu even op dat ik wat rustiger aan moet gaan doen, wat dat betreft ben ik ook best bijgelovig hoor. Het is ook wel zo dat het allemaal eigenlijk ook niet zo snel hoeft. Djen is nog in opleiding en over minimaal een half jaar kan ik haar ook pas als volledige therapiehond inzetten. Tot dan heb ik dus eigenlijk nog voldoende tijd om Praatjes met Pootjes, op pootjes te zetten!
Hopelijk hebben jullie wat gehad aan mijn valpartijen en kunnen jullie hier wellicht lering uit trekken. Ik in ieder geval wel!