Binnen dit blog ga ik in op het begrip hulpverlening en waarom ik voor de hulpverlening gekozen heb. Tegenwoordig is het steeds meer gebruikelijk dat hulpverlening een opbouwende en gelijkwaardige manier van gespreksvoering is, waarbij de cliënt zelf verantwoordelijkheid draagt voor de ontwikkeling van zijn of haar hulpvraag. Gelukkig zijn de dagen dat cliënten ‘behandeld werden’ zonder eigen wil, gevoel of inspraak, voorbij.
Tekst: Tessa Feer
Tegenwoordig wordt er steeds opener over hulpverlening gesproken en nagedacht. Er zijn vandaag de dag veel verschillende vormen en typen van hulpverlening. Vroeger was dit helaas wel anders en werden bijvoorbeeld instellingen voor psychiatrie ver weg van de bewoonde wereld geplaatst. Of verbleven gezinsleden met psychiatrische trekjes in een kamertje dat altijd op slot zat of zelfs in een kooi in huis. Men schaamde zich toen voor deze mensen. Psychische ziekten kregen nooit dezelfde erkenning als lichamelijke ziekten, wat er vandaag de dag helaas toch nog een beetje in zit. Tegenwoordig komt ongeveer één op de vier mensen in zijn leven in aanraking met de geestelijke gezondheidszorg. Naar mijn mening zouden geestelijke gezondheidsproblemen net zo normaal moeten zijn als lichamelijke gezondheidsproblemen, maar helaas heerst er nog steeds een wereldwijd taboe op de geestelijke gezondheidszorg.
Zelf probeer ik altijd open te zijn over mijn geestelijke gesteldheid en ik probeer mensen ook altijd aan te sporen om dit ook te zijn. Vaak merk ik dat het gezien wordt als een zwakte om hierover te spreken, maar ik zie dit juist als een kracht! Open en eerlijk zijn over emoties en gevoelens is van groot belang in de communicatie met anderen. Door open te zijn over hoe je je voelt, begrijpen mensen beter waarom je doet zoals je doet en reageert zoals je reageert. Je creëert een veilige omgeving door hier eerlijk in te zijn, zodat de ander jouw gedrag op de juiste manier kan interpreteren. Als jij ineens veel prikkelbaarder reageert dan anders, zou iemand dat op zichzelf kunnen betrekken als er niet bekend is wat er aan de hand is. In mijn benadering richting cliënten probeer ik het gesprek dan ook altijd zo open mogelijk aan te gaan en van deze zaken geen taboe te maken. Ik merk dan meteen dat de cliënten erg blij zijn met de luchtigheid waarbinnen dit besproken wordt, waardoor je uiteindelijk de cliënt dan weer beter kan helpen met zijn of haar hulpvraag.
Natuurlijk kan niet iedereen zomaar in de stoel van een hulpverlener zitten. Goede gesprekstechnieken en een goede grondhouding zijn de basis voor werkbare hulpverlening. Hulpverleners mogen nooit veroordelen en alleen een oordeel geven bij situaties die duidelijk schadelijk zijn. Wanneer je iemand veroordeelt zet je die persoon vast in een rol waar hij niet uit kan komen. Als je oordeelt, moet je altijd onderscheid maken tussen de persoon en zijn gedrag. Dus bijvoorbeeld “Dat is een kwetsende opmerking” in plaats van “Je bent gemeen”. Verder is het als hulpverlener van belang om echt, transparant, betrokken en deskundig te zijn. Ook is het van belang om waakzaam te zijn voor de relatie die je opbouwt met de cliënt. Het is niet de bedoeling om een vriendschapsrelatie of een machtsverhouding te creëren binnen het hulpverleningscontact. Je begeleidt de cliënt naar zelfredzaamheid en als het traject voorbij is, neem je afscheid en ga je ervan uit dat de cliënt zelfstandig aan de slag kan. Dit begeleidt je natuurlijk wel in stappen.
Ikzelf vind de hulpverlening en de bijbehorende kennis en kunde een prachtig vak. Als klein kind vroeg ik mij al af waarom iemand op straat moest zwerven en waarom wij hem niet met zijn allen konden helpen. Dit groeide uiteindelijk uit tot de mbo-studie pedagogisch medewerker die ik heb gevolgd voor mijn hbo-opleiding, waar ik een prachtige stage heb gedaan in het buitenland. Ik heb in Sicilië stage gelopen met kansarme gezinnen en vluchtelingenkinderen op een kinderdagverblijf, waarvoor ik tijdens mijn stage 3000 euro heb opgehaald om het kinderdagverblijf op te knappen. Ik vond het geweldig om wat te kunnen betekenen voor deze mensen en heb onder andere hierdoor ontdekt dat dit echt voelt als mijn roeping.
Met Praatjes met Pootjes hoop ik veel kinderen en jongeren te kunnen helpen met hun eigen hulpvraag en/of ontwikkeling.
Laat een bericht achter