Vorige week woensdag (25 oktober 2017) heb ik mijn tweede opleidingsdag bij Pets4Care gehad. Deze dag kon Djen mee, wat ik natuurlijk superleuk vond! We hebben dan ook veel oefeningen met de aanwezige honden gedaan. Het gaat niet lukken om deze dag in één blog te beschrijven, daarom splits ik het op. Wat in eerste instantie echt uit deze leerzame dag sprong, was het “nee” leren zeggen. Daarom zal ik dit als eerste beschrijven. Er werd onder andere ook gesproken over hygiëne en algemene voorwaarden, maar hier kom ik dus in een andere blog op terug! Voor nu ga ik in op het “nee” zeggen, want het bleek dat ik (en ook de andere cursisten) hier toch nog best wat moeite mee had en waar nog echt wat in te leren valt.
Tekst: Tessa Feer
Ten eerste had ik natuurlijk superveel zin in de tweede opleidingsdag. De eerste dag was al heel erg interessant, maar nu zouden we ook echt wat meer interactief bezig gaan. Persoonlijk spreekt mij dat meer aan, omdat je het geleerde dan direct in de praktijk kan toepassen. Natuurlijk had ik er nog extra zin in, omdat Djen mee mocht! Ik was erg benieuwd hoe ze zou reageren op zo’n grote groep en de activiteiten die Mandy (onze docent) voor ons in petto had. Bij binnenkomst vond Djen alle mensen eigenlijk alleen maar leuk en vond ze de grootte van de groep helemaal niet vervelend. Ze wilde het liefst helemaal in het midden zitten, maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb een schapenvachtje voor haar neergelegd en hier kon ze lekker op liggen tijdens het theoretische gedeelte.
Na het theoretische gedeelte was er een pauze, waarin we even met de aanwezige honden konden wandelen en konden lunchen. Djen heeft heerlijk gerend en eventjes uitgeraasd. Na zo’n twee uur naar theorie geluisterd te hebben, begon Djen zich namelijk toch een beetje te vervelen dus een wandeling met andere honden kwam voor haar heel goed uit. Hier kon ze echt even haar overtollige energie in kwijt.
Daarna was het tijd voor het interactieve gedeelte van de opleidingsdag. We begonnen met hoepels waar de honden in moesten gaan zitten of liggen. Het was de bedoeling dat ze na het commando “blijf” daarin zouden blijven zitten/liggen terwijl iemand naar ons toe kwam lopen om met ons te praten. Het doel van deze oefening was dat jouw hond onder appel kan staan terwijl jij met een bange cliënt in gesprek bent. Nou, dit was niet een enorm succes met Djen, haha. Met haar pubergedrag vond ze überhaupt de hoepel al veel te interessant, maar ook de luchtjes in het gras en de mensen die hallo kwamen zeggen waren allemaal veel interessanter dan braaf luisteren naar het commando “blijf”. Dit is dus nog even een oefenpuntje. Echter heeft Djen al eens contact gehad met een jongetje dat een beetje bang was, en toen ving ze dit wel heel mooi op. Het leek alsof ze dit echt aanvoelde en hield afstand.
Maar wat toch echt, zoals ik hierboven al benoemde, uit deze dag sprong was het leren “nee” zeggen. Als baasje, maar al helemaal als begeleider van een therapiehond, ben jij verantwoordelijk voor de veiligheid van jouw hond. Hier ben ik het volkomen mee eens, maar toch bleek dat ik het echt nog wel moeilijk vond om hierin “nee” te zeggen. Best vreemd, want professioneel gezien (als ik aan het werk ben) heb ik hier totaal geen moeite mee. Dat zou natuurlijk ook niet zo handig zijn als Leerplichtambtenaar.
De oefening was om “nee” te zeggen tegen iemand die zonder te vragen, jouw hond kwam aanhalen. Ik vond dit best wel moeilijk, aangezien ik van binnen eigenlijk altijd erg enthousiast ben als iemand mijn hond komt aaien. Dan ben ik eigenlijk alleen maar blij dat iemand interesse heeft in Djen, en Djen vindt het zelf ook altijd leuk. Toch moest ik nu “nee” zeggen. Ik kreeg het bijna niet uit mijn mond, het voelde super onnatuurlijk. Uiteindelijk hebben wij het voor mij omgebogen in “wacht even, laat haar naar jou toe komen”, omdat ik het van binnen eigenlijk ook niet eens ben met die “nee” als iemand Djen aanhaalt, maar het eigenlijk alleen maar leuk vind (natuurlijk afhankelijk van de context). Toen ging het al wat beter haha.
Echter ben ik hier later nog over na gaan denken en kwam ik tot de conclusie dat ik het sowieso wel moeilijk vind om in een privésituatie “nee” te zeggen als iemand anders zich heel aardig gedraagt. Zo was ik veel met Djen aan het trainen om los te leren lopen toen ze een pup was, ik oefende met “kom hier” terwijl Djen los liep in de natuur. Het is toen meerdere malen voorgekomen dat ik “kom hier” riep, Djen kwam, en er halverwege iemand een arm uit stak om Djen aan te halen of zelfs koekjes te voeren… Ik kon hier woedend om worden, maar heb eigenlijk nooit “nee” gezegd. Dus vanaf nu, ga ik hiermee oefenen!
Verder is het “nee” kunnen zeggen natuurlijk voor iedereen van belang. Als je helemaal geen nee kan zeggen (wat bij mij gelukkig nog wel meevalt vind ik), dan laat je enorm over je eigen grenzen lopen en verlies je jezelf in andermans behoeftes. Hier was ik mijzelf altijd al bewust van en ik ken het belang van nee zeggen heel goed, maar toch heb ik deze dag vooral iets over mijzelf geleerd. Wat ook erg belangrijk is in mijn toekomstige werk als coach.
In hoeverre durf jij eigenlijk nee te zeggen? Wellicht is dit een leuke oefening voor jullie als lezers om hierachter te komen:
Zoek een oefenpartner (het liefst niet iemand die al vaak in jouw persoonlijke zone komt) uit en ga tegenover elkaar staan met drie stappen afstand. Laat je oefenpartner steeds een stapje dichterbij komen. Voel tot waar jij de afstand tot elkaar prettig vindt. Voel je je onprettig bij de afstand die gaat komen bij de volgende stap? Zeg dan “Nee!”. Zeg je nee op een moment dat de huidige afstand eigenlijk al niet meer comfortabel voelt? Dan heb jij (net als ik) dus ook nog iets te oefenen!
Succes!!
Laat een bericht achter