Djen is bijna één jaar en haar karakter begint langzaamaan al wat stabieler te worden. Steeds meer zoek ik samen met haar het contact met kinderen op. Ik heb er het volste vertrouwen in dat Djen dit goed oppakt, want tot nu toe is alles wat ik zie één en al positiviteit. Afgelopen week hebben wij, samen met de handvatten die de opleiding  van Pets4Care ons gaf, flink geoefend in het contact met kinderen. Djen is bij mensen thuis geweest en heeft daar erg leuk gespeeld met meerdere kinderen van verschillende leeftijden en diverse karakters. Tot nu toe ben ik erg trots op haar manier van omgang en hier wil ik graag wat over delen binnen deze blog.
Tekst: Tessa Feer

Ondanks dat Djen nog midden in haar puberteit zit, merk ik dat ze een steeds stabieler karakter krijgt. Hierdoor kan ik steeds beter inschatten hoe zij op bepaalde gebeurtenissen zal reageren, en hier kan ik dan weer correct op inspelen. Ik krijg veel vertrouwen in haar kwaliteiten als therapiehond, waardoor ik steeds meer stappen kan zetten in haar training. Zo breng ik haar nu steeds meer in contact met kinderen die ze nog niet kent in vreemde omgevingen. Dit deed ik altijd al wel op openbare locaties, maar sinds haar puberteit ben ik eigenlijk niet meer echt met haar bij “vreemde” huizen binnen geweest. Dit omdat ze soms de neiging had om dingen te slopen of overactief werd in nieuwe omgevingen.
Maar op vrijdag 13 oktober ben ik met Djen naar een kindje van 11 en zijn moeder gegaan. De afspraak was bij hen thuis en Djen had ze nog nooit gezien en was daar dus ook nog nooit binnen geweest. Ze vindt nieuwe ruimtes eigenlijk nooit eng, maar vooral heel erg interessant. Natuurlijk ging ze meteen op zoek naar het speelgoed. Hier waren speeltjes waar ze niet mee mocht spelen (dat het kindje dan ook heel netjes van haar af mocht pakken) en ze vond speeltjes waar ze wel mee mocht spelen. Zo vond ze een balletje, waar ze samen met het jongetje mee ging spelen. Ze bracht het balletje constant naar hem terug en zocht veel contact met haar nieuwe vriendje. Samen met hem en Djen ben ik toen nog het park ingegaan om met de frisbee te spelen. Djen wordt altijd helemaal wild als ze los loopt en ik was erg benieuwd hoe ze nu zou reageren en of ze op hem gefocust zou blijven. Dit deed ze perfect, ze was alleen maar met hem bezig (en de frisbee natuurlijk) en helemaal niet met het “wild loslopen, graven en rennen gebeuren”.

Einde van de hondenpubertijd?

Afgelopen woensdag (18 oktober) ben ik met Djen op bezoek geweest bij drie kinderen. Ik had daar, in hun woning, met twee kinderen en hun moeder afgesproken. Bij aankomst was het buurjongetje er nog en hij kon wat mij betreft gewoon meedoen. Dit waren kinderen van 6, 8 en 10 jaar. Hele verschillende leeftijden dus, maar ook hele verschillende karakters. De oudste is heel wijs en ook hoogbegaafd. Hij had meteen door hoe Djen luisterde naar commando’s en wat hij daar precies voor moest doen. Bij hem volgde Djen heel braaf alle commando’s op. Dit vond ik wel verbluffend om te zien, want je moet echt stevig in je schoenen staan om Djen een commando te laten opvolgen, maar dit lukte hem heel goed! Voor mij heel mooi om te zien, dat ze het ook bij een kind dat stevig in zijn schoenen staat, daadwerkelijk teruggeeft.

Zijn broertje, het jongetje van 8 jaar, was wat drukker en gek op dieren. Hij had zelf al aangegeven een knuffelaar te zijn en dit klopte. Meestal als Djen in een nieuwe ruimte komt, gaat ze de ruimte eerst helemaal ontdekken en daarna pas knuffelen met de mensen in die ruimte. Echter liep ze bij binnenkomst meteen naar het jongetje van 8 jaar toe en begon met hem te knuffelen. Dit vond ik heel bijzonder en mooi om te zien. Hij vond het geweldig en leefde helemaal op en noemde Djen zelfs “de coolste hond van de hele wereld”.

Het buurjongetje van 6 jaar was een beetje bang voor honden. Dit gaf hij zelf heel duidelijk aan en dit kon je ook wel aan hem merken doordat hij af en toe een beetje terugdeinsde en niet op de grond durfde te gaan zitten. Djen voelde dit blijkbaar aan, want ze zocht aanzienlijk minder toenadering tot hem. Hij riep Djen wel, maar ik merkte aan haar dat ze voorzichtig was in het zoeken van toenadering. Het is een echte gevoelshond en nu ook weer kon ik zien dat ze op haar gevoel afging. Ondanks dat hij haar roept, is het gevoel van dit jongetje eigenlijk “oehh ik vind dit spannend, hou maar afstand”, wat zorgt dat Djen dit voelt en hier haar gedrag op aanpast. Dit vind ik een hele mooie eigenschap als therapiehond en ben heel blij om dit gezien te hebben.
Al met al ben ik erg tevreden met de training tot nu toe en de manier waarop Djen alles doorloopt. Voor mijn gevoel had het niet beter gekund!

Laat een bericht achter

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.