Zoals sommigen van jullie weten zijn wij zojuist terug van vakantie. Wij zijn twee weken in Normandië, Frankrijk geweest en hebben Djen natuurlijk meegenomen. Djen vond zoals gewoonlijk alles weer helemaal prima en we konden haar overal mee naartoe slepen. Ze heeft door stadjes geslenterd, over de stranden gerend, bij watervallen gespeeld en noem zo maar op. Naast dat een vakantie natuurlijk heel leuk is om wat over te vertellen, vind ik ook dat deze vakantie erg kostbaar is geweest voor de socialisatie van de inmiddels 10 maanden oude Djen. Daarom wijt ik graag deze blog aan onze vakantie.
Tekst: Tessa Feer
De vakantie begon met een 9 à 10 uur durende autoreis. Deze hele reis heeft Djen zich voorbeeldig gedragen en eigenlijk wilde ze vooral gewoon doorslapen. Djen is een echte slaapkop en ligt het liefst tot 1 uur ‘s middags te maffen als je haar even haar gang zou laten gaan. Echter begon onze reis richting Normandië om 2 uur ‘s nachts, zodat we alle files konden ontwijken. Ik maakte Djen wakker en toen keek ze mij even chagrijnig aan, maar al gauw had ze door dat ze mee mocht en dat we iets leuks gingen doen. Af en toe zijn we wel uitgestapt om even de benen te strekken, maar eerlijk gezegd was dit voor Djen niet nodig geweest. Ik moest haar echt wakker maken en ze was bijna niet vooruit te branden. Als de auto weer open ging, ging ze al snel weer op haar plekje liggen.
Eenmaal aangekomen bij ons huisje met enorme tuin, gingen we allemaal even bijslapen. Toen we wakker waren, werd Djen ook wakker en gingen we naar het natuurgebied rondom Le Mont Saint Michel. Hier was een grote heidevlakte te vinden, waar Djen overigens ook los mocht. Djen kan eigenlijk heel goed loslopen, maar doordat ze af en toe toch wat aan het puberen is heb ik voor de zekerheid wel een navigatie apparaatje aan haar tuigje vast gemaakt. Djen vond het geweldig, ze bleef maar rennen, rennen, rennen en rennen. Zo’n grote kale vlakte kent ze natuurlijk niet en dat vond ze prachtig. Toch bleef ze gelukkig heel braaf bij ons. De hele vakantie heeft ze een zwak gehouden voor deze plek. Telkens weer als wij er kwamen, was ze helemaal door het dolle heen.
De dagen die daarop volgden hebben wij veel middeleeuwse stadjes en kastelen bezocht in Normandië, maar ook in Bretagne. Met ons huisje zaten we namelijk heel dicht bij de grens en waren we dus ook zo in Bretagne. Bij deze middeleeuwse stadjes en kastelen waren vaak veel toeristen te vinden en daarmee, om het, maar zo te zeggen, meehielpen aan de socialisatie van Djen. Mensen vroegen zich serieus af of Djen een vos was en hiermee hebben we ook een hoop mensen voor de gek gehouden. Zo hebben we weleens gezegd dat we Djen uit een hofje bij het kasteel hebben gejat en in onze tas hebben gestopt. Deze mensen geloofden ons dan ook oprecht. Natuurlijk vertelden wij daarna wel dat dit een grapje was en dat Djen een Shiba Inu is.
Omdat er in deze stadjes vaak veel treden waren, hadden wij Djen op deze momenten vaak in een rugtas zitten. Voor honden onder de 1 jaar is het namelijk niet goed voor de gewrichten om trap te lopen. Echter werden wij hierdoor net zo vaak gefotografeerd als de kastelen op de achtergrond. En Djen? Die vond alle aandacht geweldig. Een hoop kinderen wilden met Djen op de foto en wilden haar knuffelen, en wat vond Djen dat leuk. Voor mij was het natuurlijk heel fijn om te zien dat Djen zo positief blijft reageren op kinderen.
Naast deze uitjes houden wij enorm van mooie uitzichten en wandelgebieden. Wat dat betreft kon Djen dus ook haar hart ophalen. Wij namen haar overal mee naartoe en meestal kon ze wel los. Als er echt geklommen moest worden tilden we haar even op of zette haar in de rugzak, maar bovenop de berg zette we haar altijd op de grond. Djen is namelijk dol op uitzicht en gaat dan heel statig staan kijken naar de omgeving en geurtjes opvangen met haar neus. Dit is erg leuk om te zien en Djen heeft een hoop dingen gezien die zij nog nooit eerder gezien had.
Daarnaast hadden wij bij ons huisje een enorme tuin. Deze tuin was deels omheind, maar niet helemaal. Dit ras is een jachthond en ze staan bekend als echte weglopers. Djen heeft dit blijkbaar niet helemaal begrepen, want die bleef heel braaf in de tuin. Dit zag ze ook echt als haar gebied. Zo rende er eens een haas door de tuin heen, waar Djen heel hard tegen begon te blaffen en grommen. Ze wilde de haas van haar terrein verjagen, in plaats van (wat bijna elke andere jachthond zou doen) de haas opjagen.
De tuin deelden we overigens met de eigenaren van ons vakantiehuisje. Zij hadden een dochtertje van ongeveer 11 jaar, Mathilde. Mathilde was helemaal verliefd op Djen en Djen was helemaal verliefd op Mathilde. Djen wilde altijd naar haar toe en begon haar dan uit te dagen met stokken. Mathilde rende achter Djen aan en Djen maakte er een “Pak me dan als je kan” spelletje van, waar je Mathilde van zag genieten. Dit tafereel speelde zich vaak in deze tuin af en ik keek hier met veel plezier naar. Het is geweldig om mens en dier te zien genieten van het onderlinge contact met elkaar.
Al met al ben ik erg trots hoe Djen zich op vakantie gedragen heeft, wat zij hier allemaal geleerd heeft en hoe zij hiermee om ging. Opnieuw heeft Djen aan mij bewezen een perfecte therapiehond te kunnen worden. Natuurlijk was Djen wel moe na de vakantie en heeft ze veel bijgeslapen, maar wat wil je anders met al die indrukken? Ik vind Djen een hele flexibele hond, die je blijkbaar heel makkelijk overal mee naartoe kan nemen en zich snel aan weet te passen aan iedere situatie. En wat ben ik daar blij mee!
Laat een bericht achter